Yenə səhər açılır. Mən öz çarpayımda gözlərimi acıb ətrafa baxıram. Otaq ölü insan kimi səssizdi. Ancaq otaqda bir səs var bu səs məni yaman narahat edir. Bu otaqdakı saatın tiqqıltısıdı. O mənə zamanın su kimi axıb getdiyinin xəbərini verir. Mənsə buna bir o qədərda əhəmmiyyət vermirəm.
Mən öz çarpayımdan qalxıb pəncərədən harasa tələsən və gəzişən insanlara baxıram. Kimisi işə kimisi məktəbə kimisi isə sevdiyi insanla görüşməyə tələsir...
Çarpayımın yanından siqaretimi götürüb yandırıram, onun tüstüsünü ciyərlərima çəkirəm SoNefes kimi. Ama tüstünü ağzımdan buraxmıram isəmirəm o da məndən uzaqlaşsın digər insanlar digər arzular digır ümidlər kimi. Nə edim ki, insanın bir səhvi bir ömür boyu onunla gəlir və onu tərk etmir. Bu dəqiqə o zəhərə cox ehtiyacım var ama ona güc gəlməliyəm istifadə etməməliyəm. Axı məndə digər insanlar kimi xoşbəxt olub ailə qurmaq istəyirəm. Bilirəm hamının bir yarı var deyillər!!!
Mənimdə var....
Sən varsan bilirəm. Haradasan gəl qopar məni bu qaranlıq dünyadan zülmətdən. Sənə ehtiyacım var.
Bilirik ki, heç kəsə narkoman olmuş birisinin ətrafınızda görmək sizə xoş deyil..Ondan qaçır, ünsiyyət belə qurmursuz..Bir sözlə cəmiyyətdə onu görmək istəmirsiz..
Bəs əgər yaxın dostunuz narkotikə qurşansa necə ??
Onunla da digər narkomanlar kimi ünsiyyətdən qaçaçaqsız ? yoxsa.....
Sual məncə aydın oldu..Gəlin bu mövzu barədə fikirlərimizi bildirək..
| 
